Todo Chévere

Αναρτήσεις

24. Άναψέ μου τα λαμπάκια!

4.9.18

Μοntanita, το ίδιο βράδι. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι ώρα θα μπορούσε να είναι. Το ρολόι μου χάθηκε σε κάποιο λεωφορείο, ανάμεσα στο Σαλίτρε και την Μοντανίτα. Νομίζω ότι είναι τρεις το βράδυ, αλλά το βιολογικό μου ρολόι έχει βαρέσει μπιέλα προ πολλού. Γυρίζω άσκοπα από ΄δω κι από κει, αναζητώντας ένα μπαρ που να ικανοποιεί την αισθητική μου. Μάταια. Η παρουσία των τουριστών γύρω μου έχει συμβάλλει καθοριστικά στο να διώξει κάθε ταξιδιωτική ανασφάλεια που με βασάνιζε τόσες μέρες. Με άλλα λόγια, έχω βυθιστεί στο ρούμι και έχω αφεθεί να παρασυρθώ σε ένα ενοχλητικό Bar - crawling . Έχω επισκεφθεί τις περισσότερες μπάρες του χωριού, έχω πιεί ένα σκασμό μπύρα και κάμποσα ποτά, έχω ενοχληθεί από τα ίδια σαχλοτράγουδα που στοιχειώνουν –χρόνια τώρα- κάθε φτωχο-τουρίστα του πλανήτη. Οι Ace of Base είναι το μέτρο. Κι αν θες ποτέ να ανοίξεις μπαράκι, youth hostel , camping , laundry , left - luggage , travel info ή άλλη επιχείρηση με διεθνές κοινό, άκου τη συμβουλή μου και ανάσυρε

Διαβάστε περισσότερα

23. Στο -έκκεντρο- κέντρο του κόσμου.

12.7.18

Montanita , λίγο αργότερα O Victor με ξυπνάει αργά το απόγευμα. Αποφάσισε να κυνηγήσει μια δουλειά στη Γουαγιακίλ και λέει ότι θα φύγει. Εγώ λέω να κάτσω. Όλο και κάτι θα βρω να κάνω. Στο κάτω-κάτω, είμαι ένας Έλληνας, άξιος απόγονος του Μακρυγιάννη (άσχετο!), με λεφτά και “γκαζόν”. Μη σου πω ότι θα γαμήσω κιόλας! Χαιρετιόμαστε και αρχίζω να αναρωτιέμαι πού θα κοιμηθώ. Αρχίζω να περπατώ πάνω-κάτω στο χωριό, κοιτώντας τις ταμπέλες των hostels . Εν τω μεταξύ, έχω μπανίσει κάτι κοριτσάκια, μάλλον αγγλίδες. Το ένστικτό μου με υποχρεώνει να τις ακολουθήσω στη φωλιά τους. Θρίαμβος! Τα κορίτσια στρίβουν σε μια γωνιά, ακολουθούν την παραλία και μπαίνουν σε ένα κτήριο. Ωραίο κτήριο. Ξύλινο. Με μπαλκόνια και χορταρένια στέγη. Ο πάνω όροφος, το ρετιρέ, δεν έχει τοίχους. Μόνο ξύλινες κολώνες, σαν κατάρτια καραβιού που φιλοξενούν αιώρες. Κοντοστέκομαι και διαβάζω το όνομα του hostel : El Centro del Mundo . Συμβουλεύομαι το βιβλιαράκι μου και διαπιστώνω ότι αυτό το κτήριο-καράβι ε

Διαβάστε περισσότερα

22. Surfing Yankees

12.7.18

Monta ñ ita , Σάββατο 12 Ιουλίου 2008 O Victor μου ανακοίνωσε πανηγυρικά ότι θα με πάει στη Monta ñ ita . Χέστηκα! Εγώ θέλω μόνο να κοιμηθώ… -Μπορώ να κοιμηθώ εκεί; -Στην παραλία; -οπουδήποτε! Ο loco - Victor με κοιτάζει με οίκτο. Ο ενθουσιασμός του ακτινοβολεί και μου δημιουργεί την αίσθηση ότι κάτι σοβαρό παίζεται εκεί. Τον ρωτάω: -Τι τρέχει εκεί; -Είναι ένα χωριό που γίνεται χαμός! Πολλοί νέοι, surf , ναρκωτικά, μπαράκια και sex . Έχει την απόλυτη προσοχή μου. Αν υπάρχει τέτοιο μέρος και είναι τόσο καλό όσο ακούγεται, υπόσχομαι στο εξής να δείξω απόλυτη εμπιστοσύνη στις επιλογές του τρανού οδηγού μου. Τον κοιτάζω λοιπόν σαν σκύλος που άκουσε τη λέξη «βόλτα». Κουνάω και την ουρά μου, νομίζω. Η Monta ñ ita ήταν ένα παραλιακό χωριό στην ακτή του E ιρηνικού, ασήμαντος σταθμός στην routa del sol , τον αρχαίο δρόμο των Ίνκας. Ψαροχώρι, που 4-5 οικογένειες μαζεύτηκαν κάποτε και έχτισαν μια εκκλησία, μπας και τους λυπηθεί ο καλός Θεός και τους στείλει κανένα

Διαβάστε περισσότερα

21. Diva Nicotina

11.7.18

Το ότι οι Εκουαδοριανοί, γενικά, δεν καπνίζουν, το κατάλαβα από τις πρώτες στιγμές που πάτησα το ποδάρι μου σε τούτη τη χώρα. Στην αρχή νόμιζα ότι έχει σχέση με το υψόμετρο. Εδώ όμως στη Γουαγιακίλ, στο υψόμετρο της Πάτρας, κατάλαβα ότι μάλλον δεν καπνίζουν επειδή τους κοστίζει ακριβά. Ενώ εμείς στην Ελλάδα, οι ένδοξοι απόγονοι του Λάτση και του Νιάρχου, το φυσάμε τόσο ώστε να καίμε με μεγάλη ευκολία 150 δολάρια το μήνα. Όσο το μηνιάτικο μιας εκουαδοριανής δασκάλας, δηλαδή.

Διαβάστε περισσότερα

20. Pacamefuit ή αλλιώς Παθαμεφούιτ

11.7.18

Ψάχνω για ταξί. Στην είσοδο του πάρκου, βλέπω την σύγχρονη Γουαγιακίλ να λιάζεται τεμπέλικα στην απέναντι όχθη. Έχει λιακάδα. Σαν τις δικές μας πολυ-διαφημισμένες. Μα, ετούτη η λιακάδα έχει κάτι μαγικό, αφού ο ουρανός έδω μοιάζει χαμηλότερος, άρα μεγαλύτερος. Το καπέλο μου έχει αρχίσει να ξεφτίζει από την κάψα. Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στην τόλμη και την γοητεία: Να ζητήσω από την κοπέλα του ταμείου ένα ράδιο-ταξί, ή να κάνω νόημα σε κάποιο από αυτά που περιμένουν; Νιώθω περιπετειώδης, μα ο κομπλεξικός αμερικάνος συντάκτης του οδηγού μου φαίνεται κατηγορηματικός. “ ΜΗΝ το κάνεις”. Μέσα μου ξυπνάει ο αντιρρησίας και κάνει τη δική του μίνι-επανάσταση: Σηκώνει το χέρι μου, καθώς κουνάει τα πόδια μου, οδηγώντας με προς ένα ταξί. Ο οδηγός με βλέπει να πλησιάζω σαν μαριονέτα του fraggle rock . Αφήνει στην ειδική βάση τον χυμό του, στρώνει τον κώλο του στο κάθισμα, βάζει μπροστά τη μηχανή και λύνει το χειρόφρενο. Τον λένε Ramon. Είναι ένας συμπαθέστατος σαρανταπεντάρης, που μ

Διαβάστε περισσότερα

19. Belle époque

11.7.18

Parque Historico – Guayaquil 1900, 11 Ιουλίου 2008. Στα πλαίσια της «αναγέννησης της Γουαγιακίλ», πολλές ήταν οι εταιρείες που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρα κάποια μεγάλα έργα. Μια Γειτονιά εδώ, ένα κτήριο εκεί... Ειδικά η Κεντρική τράπεζα του Εκουαδόρ, έχει αναλάβει –μεταξύ άλλων- να αναπαλαιώσει ένα κομμάτι της παλιάς πόλης που σώζεται ακόμη… Μη φανταστείτε καμιά αναπαλαίωση σαν την δική μας στην πλατεία Ομονοίας, που λάμπει σήμερα από χλιδή (!). Παλιοκαταστάσεις. Σε μια προσπάθεια να αναδείξουν την αρχιτεκτονική κληρονομιά που άφησε ο 19 ος αιώνας σε αυτή την πόλη, αλλάζουν οι κακόμοιροι τα σανίδια (ένα-ένα!) στα ξύλινα κτήρια που βρίσκονται μέσα στα 8 περιφραγμένα εκτάρια του Parco Historico de Guayaquil , δίπλα στον ζωολογικό κήπο της πόλης. Αυτά άκουσα και είπα να επισκεφτώ το μέρος, με την περιέργεια που διακατέχει κάθε πιστό και άξιο απόγονο του Παυσανία και του Ερατοσθένη. Ξεκίνησα με τον ζωολογικό κήπο. Το ταξί με άφησε στην είσοδο, όπου ένας συμπαθητικός νεαρ

Διαβάστε περισσότερα

18. Το τρίκυκλο παπάκι πάει στην ποταμιά.

11.7.18

Salitre , 10 Ιουλίου 2008 Τα τα τοπππικ΄κά λεωφφφφορεί αα κου νάνάνννν ν νε! Ακόμα κι αν δεν είχε λακκούβες ο επαρχιακός δρόμος, είμαι βέβαιος ότι πάλι θα κουνούσαν! Η 14ιντση τηλεόραση τρέμει στην καφέ αυτοκόλλητη ταινία που την στηρίζει στο ράφι της. Στην οθόνη o Ιντιάνα έχει πάρκινσον. Και η Κιβωτός επίσης. Το dvd πηδάει. Μόλις βγήκαμε από τη Γουαγιακίλ, και πάμε σε ένα εξωτικό μέρος που συνηθίζει να πηγαίνει για μπάνιο ο loco - Victor . Η ασχετοσύνη μου περί των υπεραστικών λεωφορείων είναι ακόμα κυρίαρχη επί των περιπετειωδών ενστίκτων που με έφεραν σε αυτή τη χώρα. Δεν το ξέρω ακόμα, αλλά την έχω ψυλλιαστεί: Σε λίγες ώρες ο θρυλικός Θησέας (κι αυτός, πρόγονός μου ήταν) θα έχει επικρατήσει και θα διψάει για περιπέτεια, κάνοντάς με ένα μανιασμένο τουρίστα. Σε λίγες μέρες θα έχω πετάξει τα νάυλον από το δερμάτινο σαλόνι της πολυτελούς σνόμπ ύπαρξής μου· και τότε θα είμαι έτοιμος να βυθιστώ στις σκονισμένες αμερικανοβλαχιές του Ιντιάνα Τζόουνς (ισπανιστί: Ιντι

Διαβάστε περισσότερα

17. Άσε ρε τις Σάλσες…

11.7.18

Guayaquil , 9 Ιουλίου 2008 Ο Victor πρότεινε να πάμε να χορέψουμε salsa . Εννοείται πως γουστάρω τρελά. Όχι ότι χορεύω. Αλλά θα μπορούσα να κάτσω σε μια γωνιά με ένα σούπερ-ποτό και να χαζεύω. Στο μυαλό μου χοροπηδάνε ολοστρόγγυλα κωλαράκια που λικνίζονται πέρα-δώθε κατά τα πρότυπα του προϊστορικού video - clip του lambada . Ονειρεύομαι το στερεότυπο που μου είχανε πουλήσει τότε, στη τρυφερή ηλικία των 16: Ξεροψημένα τροπικά κορίτσια με μίνι φουστίτσες και καμπύλες που σκοτώνουν με την πρώτη ματιά, πρόθυμα να ξεσηκώσουν τον ευγενή ξερολούκουμο τουρίστα, με απόλυτα ευγενή ερωτικά κίνητρα. Que co ñ o ! Εδώ μέσα, ο μόνος φυσιολογικός μοιάζει να είναι ο DJ . Εννοείται ότι ο ΑΠΟΛΥΤΑ φυσιολογικός είναι ο Victor , που α) είναι φυσιολογικός, β) συνοδεύεται από την Karin και γ) είναι και στο στοιχείο του. Εγώ είμαι απλά εξωγήινος. Ο μπάρμαν έχει σταυρώσει τα χέρια του και στηρίζεται με τους αγκώνες του στο μπαρ, σαν να προσεύχεται απελπισμένος για την τύχη του,

Διαβάστε περισσότερα

Αρθράκι Μπόνους: Guayaquil – Η μεταμόρφωση μιας πόλης.

11.7.18

Μια πόλη δεν είναι μόνο τα κτήρια και οι δρόμοι της. Ούτε η ιστορική κληρονομιά που της έχει τύχει. Είναι, κυρίως, οι κάτοικοί της. Αυτό έρχεται να το αποδείξει με τον πιο …πανηγυρικό τρόπο η μεγαλύτερη πόλη του Εκουαδόρ, στην άλλη άκρη του κόσμου, στη Νότια Αμερική. Η Γουαγιακίλ, πριν από δέκα χρόνια αποφάσισε να αφήσει πίσω τη φήμη που είχε σαν «η πρωτεύουσα της διαφθοράς και της εγκληματικότητας» και να προλάβει το τρένο της εξέλιξης. Στόχος τής, μέχρι τότε, ασήμαντης πόλης ήταν να μεταμορφωθεί σε μια μητρόπολη που θα μπορέσει να ξεχωρίσει αισθητικά, κοινωνικά και οικονομικά, από τις άλλες μεγαλουπόλεις της Νότιας Αμερικής και να σταθεί ανταγωνιστικά απέναντι σε υπερσύγχρονα λιμάνια του Ειρηνικού. Αυτός ο στόχος μορφοποιήθηκε στο όραμα του Leon Febres - Cordero , δήμαρχου της Γουαγιακίλ από το 1992 μέχρι το 2000 και ολοκληρώθηκε με την επιτυχή θητεία του διαδόχου του Jaime Nebot (2000-2008). Χάρη στην αφοσίωσή τους, στον ανηλεή πόλεμο που ξεκίνησαν στο οργανωμένο

Διαβάστε περισσότερα

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Todo Chévere

Αναρτήσεις

Εισαγωγή: Audio-Video

24. Άναψέ μου τα λαμπάκια!

23. Στο -έκκεντρο- κέντρο του κόσμου.

22. Surfing Yankees

21. Diva Nicotina

20. Pacamefuit ή αλλιώς Παθαμεφούιτ

19. Belle époque

18. Το τρίκυκλο παπάκι πάει στην ποταμιά.

17. Άσε ρε τις Σάλσες…

Αρθράκι Μπόνους: Guayaquil – Η μεταμόρφωση μιας πόλης.

Αρχείο